Waaaaaahhhhh.. I don't want to end up with sore eyes!!!!!!.... the idea of using my Sick Leave is not an option at this time. There are lots of things that I need to do that's why I am not happy to feel this itchiness on my eyes right now. It started yesterday when I'm on my way to the office, and since then I am qute bothered with the thought of having that infection.
Wish me luck! I'm about to sleep and the moment of truth is when I wake up.. dug..dug..dug..
.. a collection of the thoughts that I chose not to say.. because it's sort of best when it's written. basically just anything under the sun that's worth explaining, sharing and commenting on (worth it, at least for me). ^_^
Monday, September 27, 2010
Saturday, September 25, 2010
Time.. where did you go?
Time..I'm always wondering if it is possible for one to have the power of stopping time just for a moment, I bet it would be a very interesting one. There's so many things that you will be able to do just like some assignments that you wanted to accomplish but you don't have the luxury of time to do so.
It just suddenly crossed my mind because I have turned 24 last friday and I kinda feel happy and fulfilled, but a bit nostalgic with the thoughts of how my 24 years in this world had been. Somehow, I can say that it's not bad after all, i have done my part by fixing my life and putting everything in it's proper place in a way which I know is right. However, there are things that I still wanted to think about before I could move forward with my life, but time is ticking and I will be left behind If will not make up my mind.
My age is telling me "hey! you're getting older each year, and that's the sign that you should also be getting wiser each year right?" but I am not sure if this is really what I am going through. Anyway, indeed I am really thankful that another year has passed by and I guess that I am walking onto the right track. Time has once again proved its superiority against me and I am being challenged by it.
It just suddenly crossed my mind because I have turned 24 last friday and I kinda feel happy and fulfilled, but a bit nostalgic with the thoughts of how my 24 years in this world had been. Somehow, I can say that it's not bad after all, i have done my part by fixing my life and putting everything in it's proper place in a way which I know is right. However, there are things that I still wanted to think about before I could move forward with my life, but time is ticking and I will be left behind If will not make up my mind.
My age is telling me "hey! you're getting older each year, and that's the sign that you should also be getting wiser each year right?" but I am not sure if this is really what I am going through. Anyway, indeed I am really thankful that another year has passed by and I guess that I am walking onto the right track. Time has once again proved its superiority against me and I am being challenged by it.
Pagbabalik-Tanaw sa Ondoy
Alas-dos ng umaga noong Sept. 25, 2009, Sabado noon, halos kararating ko lang galing sa trabaho pero unti-unti ng lumalakas ang hangin at ulan sa labas ng bahay. Siyempre kabado ako, kasi talagang pinapasok ng baha ang bahay namin kapag may ganoong uri ng panahon, pero hanggang tuhod pa lang naman ang pinakamataas na inabot ng baha sa loob ng bahay ng mga nakaraang taon. Hindi ako makatulog dahil sa pag-aalala na baka pasukin na naman ng tubig ang bahay namin kaya tumulong na ako sa paglilikas bago pa man tuluyang tumaas ang lebel ng tubig. Matapos ang pagtataas ng mga gamit, nakatulog din ako dahil sa kapaguran. Mga bandang alas kuwatro ay nagising ako at dumampi na nga ang tubig baha sa loob ng bahay, ngunit pahupa na rin naman dahil nagsisimula ng bumaba ang lebel kaya bumalik ulit ako sa pagkakatulog. Alas-siyete ng umaga halos wala ng tubig sa bakuran namin, sobrang pababa na siya kaya nagsimula na kaming magligpit ng mga gamit pabalik sa kani-kanilang lugar.. pero.. nagkamali kami.
Hindi huminto ang pag-ulan at nag uumapaw ang pagbuhos nito mula sa kalangitan. Nandoon pa rin ang takot namin pero dahil nga bumaba na ang tubig, pinipilit na rin naming kalmahin ang mga loob namin hanggang sa nakinig kami ng radyo. Mga bandang alas-onse ng umaga nang nag-abiso ang announcer sa radyo na maaaring magpakawala ng tubig ang dalawang dam (Ipo at Angat) at siguradong matatatamaan ang Marilao, Bulacan. Lingid sa aming kaalaman ay nangyari na pala, pagbukas namin ng pintuan ay sobrang laki na ng tubig. Kung kanina ay malapit ng makita ang semento sa may bakuran, ngayon ay tumambad sa amin ang mala-dagat na eksena sa labas.
Nagmadali ulit kaming ilikas ang lahat ng gamit ngunit ang tubig ay parang nangngangalit na pumapasok na ng mabilis sa loob ng bahay. Sobrang bilis! at sobrang nakakatakot, parang eksena sa Titanic at aaminin ko natakot ako ng husto. Noong una ay dinadaan ko lang sa tawa, pero nang nilagpasan na niya ang tuhod ko at mabilis pa ring umaakyat ang tubig, wala akong nagawa kundi umiyak at kasama ng pamilya ko ay nanalangin kami sa aming kaligtasan. Naisip ng aking kapatid na lusungin na ang hagdanang kahoy sa baba ng bahay kahit malalim na ang tubig upang makaakyat lamang kami sa kisame ng bahay na kaya naman kami i-accomodate. Nakakatawang inuna namin ang aso sa taas, sumunod si Mama na kahit na matanda na ay dali-daling inakyat ang matarik na hagdan na dahil na rin siguro sa adrenaline rush at sumunod ang aming pinsan. Naiwan kami ni Kuya dahil nag-aakyat pa kami ng ilang bagay na magagamit namin tulad ng pagkain, de bateryang radyo, posporo, kandila,isang palaman, tinapay, tubig, kutsara at mga damit. Nang umabot na sa baywang ang tubig, minabuti na naming sumunod sa taas dahil pataas pa ang tubig.. at ang mga sumunod na pangyayari ay mistulang bangungot.....
Mga bandang alas-tres ng hapon ay tuluyan na kaming umakyat lahat sa taas at nakinig kami sa radyo. Doon ay nalaman naming malawakang pagbaha pala ang nangyari sa buong Metro Manila, lalo na sa Marikina at karatig na mga lugar, ngunit hindi namin alam na sobra na pala ang nangyayari. Nang gumabi na ay binalot na ng kadiliman ang buong kisame maliban sa unting liwanag na binibigay ng kandila at patuloy kaming nag-abang kung tataas pa ang tubig. Wala kaming ibang naririnig kundi ang lakas ng hangin at dagundong ng ulan sa bubong. Sa mga panahong saglit na tumatahimik ang paligid ay nakakarinig kami ng mga hiyawan sa labas ng bahay, mga nag-iiyakan na kalaunan ay nalaman naming mga taong umakyat na pala sa bubong.
Nakakatakot, pero nilakasan lang namin ang aming mga loob at nanalangin na sana'y huminto na ang pagtaas ng tubig at ang pagbuhos ng malakas na ulan. Nagpalipas kami ng magdamag sa kisame kasama ang mga daga at mga ipis, makakapal at maiitim na alikabok na sobrang hindi ko makakalimutan. Ang laman lamang ng aming tiyan ay tinapay at tubig, kaya ganoon na lamang ang gutom namin sa taas. Ang tanging komunikasyon lamang ay kay Enteng, sa bestfriend ko, at sa mga kamag-anak na sobrang nag-aalala na, pero napakahina ng signal kaya hindi rin maganda ang ugnayan. Iyon na yata ang pinakamatagal na gabi sa buong buhay ko, pero sabi nga bawat unos ay may katapusan at sisilip ulit ang Haring Araw.
Kinaumagahan ng Linggo, Sept. 26 ay tumambad sa amin ang makapal na putik sa bahay, sira-sirang mga gamit at kung anu-ano pang di kagandahan sa paningin. Nalaman din namin na mas malala pa pala ang nangyari sa ibang bahagi nga Bulacan at Metro Manila, sapagkat marami pala ang namatay. Nakakapanglumo pero nagpasalamat na lang kami na walang nasaktan sa pamilya namin. Hinding-hindi ko makakalimutan ang araw na iyon sa tanang buhay ko. Isang leksyon na sobrang makapangyarihan ang kalikasan, lahat ng ginagawa natin sa kanya ay maari niyang ibalik sa atin. Ang Diyos ang may desisiyon kung ikaw ay maliligtas o hindi. Siya si Ondoy.. simpleng pangalan ng bagyo pero tumatak ng husto sa ating mga utak.
Hindi huminto ang pag-ulan at nag uumapaw ang pagbuhos nito mula sa kalangitan. Nandoon pa rin ang takot namin pero dahil nga bumaba na ang tubig, pinipilit na rin naming kalmahin ang mga loob namin hanggang sa nakinig kami ng radyo. Mga bandang alas-onse ng umaga nang nag-abiso ang announcer sa radyo na maaaring magpakawala ng tubig ang dalawang dam (Ipo at Angat) at siguradong matatatamaan ang Marilao, Bulacan. Lingid sa aming kaalaman ay nangyari na pala, pagbukas namin ng pintuan ay sobrang laki na ng tubig. Kung kanina ay malapit ng makita ang semento sa may bakuran, ngayon ay tumambad sa amin ang mala-dagat na eksena sa labas.
Nagmadali ulit kaming ilikas ang lahat ng gamit ngunit ang tubig ay parang nangngangalit na pumapasok na ng mabilis sa loob ng bahay. Sobrang bilis! at sobrang nakakatakot, parang eksena sa Titanic at aaminin ko natakot ako ng husto. Noong una ay dinadaan ko lang sa tawa, pero nang nilagpasan na niya ang tuhod ko at mabilis pa ring umaakyat ang tubig, wala akong nagawa kundi umiyak at kasama ng pamilya ko ay nanalangin kami sa aming kaligtasan. Naisip ng aking kapatid na lusungin na ang hagdanang kahoy sa baba ng bahay kahit malalim na ang tubig upang makaakyat lamang kami sa kisame ng bahay na kaya naman kami i-accomodate. Nakakatawang inuna namin ang aso sa taas, sumunod si Mama na kahit na matanda na ay dali-daling inakyat ang matarik na hagdan na dahil na rin siguro sa adrenaline rush at sumunod ang aming pinsan. Naiwan kami ni Kuya dahil nag-aakyat pa kami ng ilang bagay na magagamit namin tulad ng pagkain, de bateryang radyo, posporo, kandila,isang palaman, tinapay, tubig, kutsara at mga damit. Nang umabot na sa baywang ang tubig, minabuti na naming sumunod sa taas dahil pataas pa ang tubig.. at ang mga sumunod na pangyayari ay mistulang bangungot.....
Mga bandang alas-tres ng hapon ay tuluyan na kaming umakyat lahat sa taas at nakinig kami sa radyo. Doon ay nalaman naming malawakang pagbaha pala ang nangyari sa buong Metro Manila, lalo na sa Marikina at karatig na mga lugar, ngunit hindi namin alam na sobra na pala ang nangyayari. Nang gumabi na ay binalot na ng kadiliman ang buong kisame maliban sa unting liwanag na binibigay ng kandila at patuloy kaming nag-abang kung tataas pa ang tubig. Wala kaming ibang naririnig kundi ang lakas ng hangin at dagundong ng ulan sa bubong. Sa mga panahong saglit na tumatahimik ang paligid ay nakakarinig kami ng mga hiyawan sa labas ng bahay, mga nag-iiyakan na kalaunan ay nalaman naming mga taong umakyat na pala sa bubong.
Nakakatakot, pero nilakasan lang namin ang aming mga loob at nanalangin na sana'y huminto na ang pagtaas ng tubig at ang pagbuhos ng malakas na ulan. Nagpalipas kami ng magdamag sa kisame kasama ang mga daga at mga ipis, makakapal at maiitim na alikabok na sobrang hindi ko makakalimutan. Ang laman lamang ng aming tiyan ay tinapay at tubig, kaya ganoon na lamang ang gutom namin sa taas. Ang tanging komunikasyon lamang ay kay Enteng, sa bestfriend ko, at sa mga kamag-anak na sobrang nag-aalala na, pero napakahina ng signal kaya hindi rin maganda ang ugnayan. Iyon na yata ang pinakamatagal na gabi sa buong buhay ko, pero sabi nga bawat unos ay may katapusan at sisilip ulit ang Haring Araw.
Kinaumagahan ng Linggo, Sept. 26 ay tumambad sa amin ang makapal na putik sa bahay, sira-sirang mga gamit at kung anu-ano pang di kagandahan sa paningin. Nalaman din namin na mas malala pa pala ang nangyari sa ibang bahagi nga Bulacan at Metro Manila, sapagkat marami pala ang namatay. Nakakapanglumo pero nagpasalamat na lang kami na walang nasaktan sa pamilya namin. Hinding-hindi ko makakalimutan ang araw na iyon sa tanang buhay ko. Isang leksyon na sobrang makapangyarihan ang kalikasan, lahat ng ginagawa natin sa kanya ay maari niyang ibalik sa atin. Ang Diyos ang may desisiyon kung ikaw ay maliligtas o hindi. Siya si Ondoy.. simpleng pangalan ng bagyo pero tumatak ng husto sa ating mga utak.
 |
| Kuha noong hanggang beywang pa lamang ang tubig |
 |
| Mala-dagat na Eksena |
 |
| Lumutang ang Mesa kung saan may nakapatong na Upuan |
Sunday, September 19, 2010
Biyuda
Sa dapit hapon ng kanyang buhay, wala na siyang ibang mahihiling pa...lahat ng kanyang mga anak ay nakapagtapos na. Tila ang mga pangarap na dati ay nasa panaginip lamang ay unti-unti na niyang nakukuha. Naranasan niyang maghirap at lumuha gabi-gabi sapagkat wala na siyang maihain sa hapag na kakainan nilang mag-anak. Sa halagang sampung piso, may mabibili ba? meron!! isang itlog na paghahatian ng kanyang dalawang anak sa loob ng isang araw. Sa kabilang banda, hindi na niya iniinda ang pagkalam ng sariling sikmura sapagkat ang masilayang masaya ang kanyang mga anak ay sagot na sa kanyang sariling kagutuman.
Hindi siya sumuko, tanging paglaban lamang ang kanyang ginawa buhat ng mawala ang kanyang kabiyak. Hindi na kailanman inisip na sumama sa iba upang may makasama lang sa buhay. Ipinaglaban niya ang lahat hanggang sa magbunga naman ang kanyang pagsisikap. Nairaos ang buhay at ang lahat ng pangarap ay unti-unting binuo, parang isang istorya sa pelikula na kung saan ang bida ay nagwagi sa lahat ng hamon na nadaanan.
Ngunit ang panahon ay lumilipas, sumasapit ang katandaan. Kaakibat ng tagumpay ay ang paghahanap ng landas ng kanyang mga anak patungo sa kanya kanya nilang buhay. Alam niyang mangyayari ito kaya't ngayon siya ay naghahanda sa pag-iisa, lumuluha na naman sa gabi, naghihintay at nag aabang sa pagdating ng kanyang mga supling.
Gamit ang kanyang malabong mga mata, tinitingan niya ang orasan. Ninanais na makatanggap ng kahit na anung mensahe mula sa kanyang mga anak, ngunit wala. Walang senyales na sila'y darating na..
Hanggang sa tumunog na ang gate at dali-dali siyang lumabas.. doon ay nakita niya ang dalawa niyang anak.
"Ma, nandito na po kami Happy Birthday!.. mahal na mahal ka namin, nandito lang kami para sa iyo, kailanman hinding-hindi kami mawawala."
Hindi siya sumuko, tanging paglaban lamang ang kanyang ginawa buhat ng mawala ang kanyang kabiyak. Hindi na kailanman inisip na sumama sa iba upang may makasama lang sa buhay. Ipinaglaban niya ang lahat hanggang sa magbunga naman ang kanyang pagsisikap. Nairaos ang buhay at ang lahat ng pangarap ay unti-unting binuo, parang isang istorya sa pelikula na kung saan ang bida ay nagwagi sa lahat ng hamon na nadaanan.
Ngunit ang panahon ay lumilipas, sumasapit ang katandaan. Kaakibat ng tagumpay ay ang paghahanap ng landas ng kanyang mga anak patungo sa kanya kanya nilang buhay. Alam niyang mangyayari ito kaya't ngayon siya ay naghahanda sa pag-iisa, lumuluha na naman sa gabi, naghihintay at nag aabang sa pagdating ng kanyang mga supling.
Gamit ang kanyang malabong mga mata, tinitingan niya ang orasan. Ninanais na makatanggap ng kahit na anung mensahe mula sa kanyang mga anak, ngunit wala. Walang senyales na sila'y darating na..
Hanggang sa tumunog na ang gate at dali-dali siyang lumabas.. doon ay nakita niya ang dalawa niyang anak.
"Ma, nandito na po kami Happy Birthday!.. mahal na mahal ka namin, nandito lang kami para sa iyo, kailanman hinding-hindi kami mawawala."
Saturday, September 18, 2010
Resident Evil's Aftermath in Me
Resident Evil never failed to give me so much excitement when I am watching it. I love how Milla Jovovich portrayed the role of Alice, a lady character who is known for her mesmerizing actions. Believe me, Enteng and I were in silence during the heart pounding action sequels of that movie. I didn't even want to close my eyes during the fights but an exception would be the scenes where the ugly faces of the villains were appearing, It's just unleashing horror in me.
The best scene for me was the one where Alice was trying to escape from the mob of zombies on the top of the building. After she had made her stunts? I just said to myself..."Oh God! that was really cool!, I just wish that I could do the same.. LOL".
Lastly, I will not end this blog without mentioning the dogs.. yes! the ugly dogs..they are absolutely giving me an eerie feeling until now. I really hate to see how they look like, poor creatures.
Anyway, I am not part of the promotions team of that movie, neither will I receive a commission for the number of people who will watch it. Nevertheless, this is a highly recommended movie for all action movie lovers out there. Two thumbs up! I can't wait to watch the next sequel. :)
The best scene for me was the one where Alice was trying to escape from the mob of zombies on the top of the building. After she had made her stunts? I just said to myself..."Oh God! that was really cool!, I just wish that I could do the same.. LOL".
Lastly, I will not end this blog without mentioning the dogs.. yes! the ugly dogs..they are absolutely giving me an eerie feeling until now. I really hate to see how they look like, poor creatures.
Anyway, I am not part of the promotions team of that movie, neither will I receive a commission for the number of people who will watch it. Nevertheless, this is a highly recommended movie for all action movie lovers out there. Two thumbs up! I can't wait to watch the next sequel. :)
 |
| Theatrical Poster |
Friday, September 17, 2010
Ang labo...
"Para!!! Para! hoy!!!! Sinabi ng Para eh!! leche ang layo na!"
Alam niyo kung saan nagpapara?? sa stoplight lang naman o kaya sa bawal na lugar. Ang labo no? ganyan tayong mga Pilipino. Sa "No Smoking" sign, ayun andun! naghihithitan ng yosi, o kaya naman sa "No Loading and Unloading Area", andun ang mga Bus hindi magkamayaw sa pagtatawag ng mga pasahero ang mga kundoktor. "Cubao! Cubao! Cubao" sabi ng barker, ang pasahero naman "Cubao po???" ahahahaha, ang lalabo talaga kausap. Isang nakakatawang bagay na minsan nakakainit din ng ulo.. Walang kadisi-disiplina, "disiplina??? anu un???", parang ganun pa nga ata ang sasabihin sau pag tinanong mo kung ano ang disiplina eh.
isa pa, sa LRT.. "pababain lang po muna natin ang mga bababa, huwag po nating harangan ang pintuan".. paba..pababa.. wala na, nagtulakan na po cla mga kaibigan. Kung saan parang may giyera na sa LRT, bababa vs. sasakay, saan ka pupusta??
Alam niyo kung saan nagpapara?? sa stoplight lang naman o kaya sa bawal na lugar. Ang labo no? ganyan tayong mga Pilipino. Sa "No Smoking" sign, ayun andun! naghihithitan ng yosi, o kaya naman sa "No Loading and Unloading Area", andun ang mga Bus hindi magkamayaw sa pagtatawag ng mga pasahero ang mga kundoktor. "Cubao! Cubao! Cubao" sabi ng barker, ang pasahero naman "Cubao po???" ahahahaha, ang lalabo talaga kausap. Isang nakakatawang bagay na minsan nakakainit din ng ulo.. Walang kadisi-disiplina, "disiplina??? anu un???", parang ganun pa nga ata ang sasabihin sau pag tinanong mo kung ano ang disiplina eh.
isa pa, sa LRT.. "pababain lang po muna natin ang mga bababa, huwag po nating harangan ang pintuan".. paba..pababa.. wala na, nagtulakan na po cla mga kaibigan. Kung saan parang may giyera na sa LRT, bababa vs. sasakay, saan ka pupusta??
Gitara
Ako:
Sa bawat tipa, ikaw ang aking kasama
Ang patak ng luha'y ikaw ang nabasa..
Sa ligaya ikaw ang bida,
Tinutugtog upang may magawa..
Gitara:
Ngayong madami kang gawa, nasaan ka na?
Nasa tabi ako at walang makasama..
Kung nakakapapagsalita'y maaring hanapin kita
Nasaan na ang aking taga tipa?..
Ako:
Ang pag-ibig sa musika ay hindi mawawala
Ikaw ang karamay na laging naaalala..
Sa akin ay huwag magsasawa
Muli ay kakanta upang ikaw ay matuwa.
Gitara:
Darating ang panahon ako ay masisira
Itatapon at papalitan ng iba...
Huwag mong kalilimutan ang lahat ng alaala
Gamitin ang musika upang sumaya...
Sa bawat tipa, ikaw ang aking kasama
Ang patak ng luha'y ikaw ang nabasa..
Sa ligaya ikaw ang bida,
Tinutugtog upang may magawa..
Gitara:
Ngayong madami kang gawa, nasaan ka na?
Nasa tabi ako at walang makasama..
Kung nakakapapagsalita'y maaring hanapin kita
Nasaan na ang aking taga tipa?..
Ako:
Ang pag-ibig sa musika ay hindi mawawala
Ikaw ang karamay na laging naaalala..
Sa akin ay huwag magsasawa
Muli ay kakanta upang ikaw ay matuwa.
Gitara:
Darating ang panahon ako ay masisira
Itatapon at papalitan ng iba...
Huwag mong kalilimutan ang lahat ng alaala
Gamitin ang musika upang sumaya...
Alive ang Kicking!!!
I'm baaaaacckkk!!! I was just so busy these past few weeks that's why I haven't got any chances of posting new stuff around here. Well, after hearing that five of my colleagues at work will be transferred to another team then absolutely, what's next?.. it's absorbing their tasks by the remaining peepz and SADLY!! I am part of the retained martyrs.. LOL.
What's new?...I think it's not new anymore.. it's stress.. stress and stressssssssss.......Being able to meet the deadline, the target, the SLA or whatever term you would call it is giving me so much pressure. I don't know, I guess I am still learning to cope up with this not so good aspect of being a career woman. However, I am also fond of solving things that's why i find it so difficult to balance everything, but i am praying.. I wish i will be able to manage smoothly the responsibilities that have been given to me.. and will be given to me in the future.
I will just find a way to relax and ease the thoughts that will cross my mind during weekends. I just wanted to rest and give myself a break during this hibernation period. I will probably have to find time in writing songs again and of course decorating this site with my stories and points of views.
That's it!!
What's new?...I think it's not new anymore.. it's stress.. stress and stressssssssss.......Being able to meet the deadline, the target, the SLA or whatever term you would call it is giving me so much pressure. I don't know, I guess I am still learning to cope up with this not so good aspect of being a career woman. However, I am also fond of solving things that's why i find it so difficult to balance everything, but i am praying.. I wish i will be able to manage smoothly the responsibilities that have been given to me.. and will be given to me in the future.
I will just find a way to relax and ease the thoughts that will cross my mind during weekends. I just wanted to rest and give myself a break during this hibernation period. I will probably have to find time in writing songs again and of course decorating this site with my stories and points of views.
That's it!!
Tuesday, September 7, 2010
End of Chapter...
.. matapos ng naganap sa sinulat kong "Creepy Experience", naniwala na akong meron nga talagang kakaiba sa nangyayari. Hindi lang ako ang nakakita, pati rin ang bestfriend ko. Hindi ko nga alam kung malawak lang ba talaga ang imahinasyon naming dalawa, pero wala akong pinagsabihan ng mga nauna kong naramdaman kaya, imposibleng hinulaan lang niya yung kuwentong iyon para tumugma lang sa mga sinasabi ko.
May pagkakataon pa na ang isang dating Editor namin ay dumalaw sa opisina namin mga bandang mag aalas otso ulit ng gabi. Sabi niya huwag daw namin siyang iwan, tinanong namin, "bakit?".. ang sinagot lang niya "baka mamaya may makita na naman ako diyan! mga ganitong oras kung anu-ano ng lumalabas diyan.. eeeeehhhhh".. nagkatinginan n lang kami ng bestfriend ko dahil wala din kaming kinuwento sa ma'am namin na yun.
Ang pinaka weird pa ay hindi ako natakot, humantong pa na doon ako tumatambay sa 4th floor kung saan ko nakitang papunta yung puting imahe dati.. doon ako ngrereview mag-isa hanggang sa dumilim at wala akong nararamdamang takot, bagkus napakasolemn at peaceful pa sa pakiramdam.
Ngunit nag iba ang lahat ng isang gabing umuwi ako galing eskuwela.. habang naglalakad sa subdivision namin may kakaiba akong hangin na naramdaman. Malamig na parang tumatayo ang mga balahibo ko, hindi ko pinansin at nagpatuloy ako hanggang marating ko ang bahay. Kumain, natulog.. normal na gawain ang inatupag ko hanggang makatulog na ako. Kinaumagahan mga alas sais ng umaga, sinilip ako sa kuwarto ng Kuya ko na kararating pa lang galing sa panggabi niyang trabaho. Tinanong ko kung bakit, sabi niya wala raw matulog lang daw ako.
Nang magkasabay kami sa Tanghalian, ako at si Mama.di ko naiwasang magtanong.
"Kuya bakit mo ko tinitingnan kanina?"
Sa tanong na iyon, wala ng nagawa si kuya kundi magkuwento. Nag uusap daw sila ni Mama nung mga oras na yun..at sabay silang nagreact bigla sa isang pangyayari.. sabay na sabay dahil pareho nilang naramdaman. May dumaan sa gitna nilang dalawa na hindi nila nakikita, pero alam nilang ang presensya ay tao, at yun ay papunta sa Kuwarto kung nasaan ako.
Kinuwento ko sa kanila lahat, at pinangaralan akong mundo ito ng mga buhay.. totoo sila pero hindi sila ang mga akala mong sila. Ginagamit lang sila kaya huwag na huwag kong tangkaing hanapin at i-entertain ang presensya nila, mas lalong huwag buksan ang sinasabing 3rd eye. Mula noon, may mangilan ngilan na lang na paramdam na hindi ko na rin naman pinapansin..
Mula noon, natutunan ko ang leksyon at hindi ko na rin pinapansin..
May pagkakataon pa na ang isang dating Editor namin ay dumalaw sa opisina namin mga bandang mag aalas otso ulit ng gabi. Sabi niya huwag daw namin siyang iwan, tinanong namin, "bakit?".. ang sinagot lang niya "baka mamaya may makita na naman ako diyan! mga ganitong oras kung anu-ano ng lumalabas diyan.. eeeeehhhhh".. nagkatinginan n lang kami ng bestfriend ko dahil wala din kaming kinuwento sa ma'am namin na yun.
Ang pinaka weird pa ay hindi ako natakot, humantong pa na doon ako tumatambay sa 4th floor kung saan ko nakitang papunta yung puting imahe dati.. doon ako ngrereview mag-isa hanggang sa dumilim at wala akong nararamdamang takot, bagkus napakasolemn at peaceful pa sa pakiramdam.
Ngunit nag iba ang lahat ng isang gabing umuwi ako galing eskuwela.. habang naglalakad sa subdivision namin may kakaiba akong hangin na naramdaman. Malamig na parang tumatayo ang mga balahibo ko, hindi ko pinansin at nagpatuloy ako hanggang marating ko ang bahay. Kumain, natulog.. normal na gawain ang inatupag ko hanggang makatulog na ako. Kinaumagahan mga alas sais ng umaga, sinilip ako sa kuwarto ng Kuya ko na kararating pa lang galing sa panggabi niyang trabaho. Tinanong ko kung bakit, sabi niya wala raw matulog lang daw ako.
Nang magkasabay kami sa Tanghalian, ako at si Mama.di ko naiwasang magtanong.
"Kuya bakit mo ko tinitingnan kanina?"
Sa tanong na iyon, wala ng nagawa si kuya kundi magkuwento. Nag uusap daw sila ni Mama nung mga oras na yun..at sabay silang nagreact bigla sa isang pangyayari.. sabay na sabay dahil pareho nilang naramdaman. May dumaan sa gitna nilang dalawa na hindi nila nakikita, pero alam nilang ang presensya ay tao, at yun ay papunta sa Kuwarto kung nasaan ako.
Kinuwento ko sa kanila lahat, at pinangaralan akong mundo ito ng mga buhay.. totoo sila pero hindi sila ang mga akala mong sila. Ginagamit lang sila kaya huwag na huwag kong tangkaing hanapin at i-entertain ang presensya nila, mas lalong huwag buksan ang sinasabing 3rd eye. Mula noon, may mangilan ngilan na lang na paramdam na hindi ko na rin naman pinapansin..
Mula noon, natutunan ko ang leksyon at hindi ko na rin pinapansin..
Gastroesophageal Reflux Disease: I hate it!
Umuwi ako kagabi...sa byahe namumutla na ako hindi ko na alam kung masakit tyan ko, masakit dibdib ko o masakit ang ulo ko. Halo halo na ang nararamdaman ko nung mga oras na yun.. sabi ko "Lord makauwi lang sa bahay.. ok na ako". Habang naglalakad na sa kalsada, wala na akong ibang magawa kundi tawagan ang mama ko para salubungin na ako kasi nanginginig na talaga ako. Nung tanaw ko na siya, parang biglang bumaliktad ang sikmura ko at alam niyo na ang nangyari. Sobrang pait ng panlasa ko, ang lamig ng pawis at ang gusto ko na lang ay humiga...
Nitong mga nakaraang araw, nasobrahan ata ako sa kaiisip tungkol sa trabaho. Nararamdaman kong may mapait pero binalewala ko lang, kahit na alam kong bumabalik ang sakit ko nung nasa kabilang kumpanya pa ako (ung kompanya sa may Boni na nag iistart sa letter A.. heheh. Pero ano nga ba talaga itong tinatawag nilang GERD?, nung na diagnose nga ako nito hindi ko maintindihan eh..."anu un??" ang haba pa ng pangalan, "Gastro.. gastro... anu??". Ang naintindihan ko lang, pag lumala Ulcer ang katapat dahil sobra kung maglabas ng acid ang tiyan ng isang tao pag may ganun ka.
Ang mga symptoms niya ay Heartburn, mapait na panlasa, saka pagkahilo. Ayaw ko ng maramdaman 'to.. ang hirap..
http://www.medicinenet.com/gastroesophageal_reflux_disease_gerd/article.htm
Saturday, September 4, 2010
Creepy Experience
Caloocan Campus, one of the UAAP Universities, 3rd floor up to the 4th floor of the Engineering Building... during my stay at the DAWN (student publication), especially at night... I've experienced so many creepy things that I will never forget..knocks on the door, white figure climbing up the stairs, decorations like words of God slipping from the wall... lastly, a colleague of mine seeing a lady behind me..I'm already a graduate though, just wanted to share this things..
I was with my colleague at around 8pm in the office as we're trying to finish some articles. I can't remember on who initiated the request to go to the CR but we just did. We decided to take the 2nd floor's restroom because 3rd floor then was already filled with darkness.. After doing our thing, we went back and I opened the office door but I've seen a face coming right in front of my face but which made me shocked at first, but I didn't let my buddy notice it because I didn't want her to get afraid.. however, she suddenly ran away from me...I'm trying to ran after her just to ask why she's in a hurry.. we ended up at the ground floor as I really chased her with all my might.. i noticed that she was crying.. i asked her why? then she told me that a lady was right behind me during the moment that I'm trying to follow her..
I was with my colleague at around 8pm in the office as we're trying to finish some articles. I can't remember on who initiated the request to go to the CR but we just did. We decided to take the 2nd floor's restroom because 3rd floor then was already filled with darkness.. After doing our thing, we went back and I opened the office door but I've seen a face coming right in front of my face but which made me shocked at first, but I didn't let my buddy notice it because I didn't want her to get afraid.. however, she suddenly ran away from me...I'm trying to ran after her just to ask why she's in a hurry.. we ended up at the ground floor as I really chased her with all my might.. i noticed that she was crying.. i asked her why? then she told me that a lady was right behind me during the moment that I'm trying to follow her..
The Animal Instinct in her
The video below is primarily dedicated to my mom. I love the video because of the nostalgia that I am feeling whenever I am watching it...
My mom did her very best to raise me and my Kuya on her own after the death of my father. I just can't even imagine the pain that she had undergone from that day she learned that Papa was already gone. With a 12 and 3 yr.old children to feed and to raise, it's not so easy after all.
The video, tells us the capacity of one woman to do anything and everything for the sake of her children. This is the animal instinct in all mothers, just like how a mother bear will defend her cub to death.
My mom did her very best to raise me and my Kuya on her own after the death of my father. I just can't even imagine the pain that she had undergone from that day she learned that Papa was already gone. With a 12 and 3 yr.old children to feed and to raise, it's not so easy after all.
The video, tells us the capacity of one woman to do anything and everything for the sake of her children. This is the animal instinct in all mothers, just like how a mother bear will defend her cub to death.
Why are people so afraid to get out of their Comfort Zone?
I am thinking of the answer for the above question after I learned my new task at work. Basically, this new task requires a lot of patience, being organized and careful before doing anything. But what excites me the most is that I don't have any training and background on this very problematic assignment. What I have right now is the fear of failing to accomplish what I have to do but then again at the end of the day, I have to step out of my comfort zone and help myself to get through this.
Almost everyone in our Team doesn't want to be put on that task, and then there was me...Ironically, it's very much ok with me because my knowledge with the full process will be much broader now. I already know the complex part, so please let me go back to the basics and learn new things now (even if it means new fear of failing which is not an option for me and the team).
That's exactly why people are so afraid to runaway from their Comfort Zones. We don't want to fail that's why we tend to be monotonous, but hey! change is the only constant aspect in this world. We may all be subject for diffiulties before we could cope up with the transition, but time will fly and soon you'll notice that you will become a master of what you are fering to do then.
To step outside our comfort zone, we must experiment with new and different behaviours, and then experience the new and different responses that then occur within our environment.
Almost everyone in our Team doesn't want to be put on that task, and then there was me...Ironically, it's very much ok with me because my knowledge with the full process will be much broader now. I already know the complex part, so please let me go back to the basics and learn new things now (even if it means new fear of failing which is not an option for me and the team).
That's exactly why people are so afraid to runaway from their Comfort Zones. We don't want to fail that's why we tend to be monotonous, but hey! change is the only constant aspect in this world. We may all be subject for diffiulties before we could cope up with the transition, but time will fly and soon you'll notice that you will become a master of what you are fering to do then.
To step outside our comfort zone, we must experiment with new and different behaviours, and then experience the new and different responses that then occur within our environment.
Gimik@Kuwago's Grill
Ano pa nga ba ang pwedeng gawin pagkatapos ng isang linggong pagtatrabaho? magandang ideya ba ang gimik??.. tama!!
Kasama ang mga ka-opisina ko na mga ayaw pa ring magsipag uwi nung Biyernes naisip naming tumambay muna sa isang bar. Sabi ni Rosechelle, "try natin ang Kuwago's", edi ayun na nga tinry namin bitbit ang abisong, "Rose! hindi mahal jan ah!, alam mo namang ala pang sweldo!" ahahaha. Napadpad kami sa Kuwago's Grill sa may Jupiter St. sa Makati, sa totoo? maganda ang lugar dahil open space siya, kung saan malayang nakakapasok ang masarap na hangin sa bintana. Pumuwesto kami sa malapit sa bintana kaya nakakarelax talaga sa pakiramdam. Walang humpay na picturan, kuwentuhan, kainan at tawanan lang ang nangyari sa amin... may kaunting inuman din (kaunti lang kasi yari ako kay enteng hehehe).
Masaya siya, sabi nga ni Noreen "mauulit pa to!"
P.S. Marj, kung mababasa mo to.. ang Tanduay Ice ay hindi juice.. masarap siya pero traydor ang epekto.. ahahahahaha.. peace!
Kasama ang mga ka-opisina ko na mga ayaw pa ring magsipag uwi nung Biyernes naisip naming tumambay muna sa isang bar. Sabi ni Rosechelle, "try natin ang Kuwago's", edi ayun na nga tinry namin bitbit ang abisong, "Rose! hindi mahal jan ah!, alam mo namang ala pang sweldo!" ahahaha. Napadpad kami sa Kuwago's Grill sa may Jupiter St. sa Makati, sa totoo? maganda ang lugar dahil open space siya, kung saan malayang nakakapasok ang masarap na hangin sa bintana. Pumuwesto kami sa malapit sa bintana kaya nakakarelax talaga sa pakiramdam. Walang humpay na picturan, kuwentuhan, kainan at tawanan lang ang nangyari sa amin... may kaunting inuman din (kaunti lang kasi yari ako kay enteng hehehe).
Masaya siya, sabi nga ni Noreen "mauulit pa to!"
P.S. Marj, kung mababasa mo to.. ang Tanduay Ice ay hindi juice.. masarap siya pero traydor ang epekto.. ahahahahaha.. peace!
 |
| Marjorie Cabrera, Rosechelle delaCruz, Noreen Malata |
 |
| Sinalantang Tokwa't Baboy |
Subscribe to:
Posts (Atom)