Ang May Akda

Sino nga ba ang makakapagsabi kung ano ang mangyayari ngayon, bukas at sa mga darating pang mga araw? Ang aking pagiging isang manunulat ang naghatid sa akin sa sitwasyong ito. Siguro nga, nahawaan na ako ng mga nobelang aking inaakda na araw-araw ay aking kasa-kasama. Ang kaibahan nga lang, sa nobela ko, nakokontrol ko kung ano ang mangyayari at kung ano ang dapat na gawin ng bida...isang bagay na hindi ko naman kayang gawin sa aking sariling buhay. Sa isang sulok ng kuwarto ay maririnig mo ang "takatak" ng aking lumang typewriter na "oo alam ko, sobrang niluma na ng panahon", katulad ng buhay ko na sadlak ngayon sa pag-iisa sapagkat hindi na nagawa pang mag-asawa dahil sa aking pagmamahal sa letra.

Ito ang gusto kong paniwalaan...na ako'y nag-iisa dahil mas pinili ko ang landas na ito kesa ang mabuhay ng payapa kapiling ang isang maybahay at mga anak. Ngunit dito ako nagkakamali.,sa madaling salita ay niloloko ko lamang ang aking sarili. Hindi ko na ninais pang magmahal muli buhat ng mawala sa akin ang aking pinakamamahal na kasintahan, dalawampung taon na ang nakalilipas. Si Mira, isang babaeng katulad ko ay malaki din ang paniniwala sa salitang prinsipyo,ngunit ang salitang ito ang nagbigay din ng kabiguan sa aming dalawa. Minahal ko siya na para bang ang langit ay hindi na magdidilim at ang liwanag ay laging  kapiling. Isang dalaga sa kanayunan na ang hiling ay ang mamuhay ng kabalintunaan ng kanyang kinagisnan....simple, payak ngunit payapa at may saya. Alam kong minahal niya rin ako sapagkat iyon ang kanyang sinabi at aking nadarama. Natatandaaan ko pa ang kanyang mga ngiti, at ang bango ng kanyang buhok habang siya ay aking yakap sa aking bisig. Malinaw pa sa aking isip ang lahat ng mga alaalang akin na lamang ngayong pinanghahawakan sa aking puso nung kami ay mga bata pa.  Nangako ako sa kanya, sabi ko'y pagbubutihin ko pa lalo ang aking pagsusulat upang baka sakali ay makatiyempo ng  interesadong  tagalimbag at makaipon ako ng kahit kaunti para sa buhay naming dalawa. akala ko'y sapat na ang lahat ng aking pangako upang siya ay pumirmi sa akin, hanggang dumating ang araw na hindi ko kailanman malilimutan.

Isang taga Maynila na binata ang sumilo sa aking Mira. Hindi siya nag atubiling iwan ako ng pangakuan ng mas magandang buhay ng nasabing lalake. Gustong sumabog ng aking dibbdib nang nalaman kong may basbas ang kanyang pamilya sa lahat ng nangyari sa kabila ng kanilang pagkakaalam sa aming relasyon. Gusto kong magwala, sapagkat hindi ko man lang naibigay ang singsing na matagal kong pinag-ipunan sa kakarampot na kita ko sa aking pagsusulat. Ngunit ano pa nga ba ang aking magagawa? kundi ang abanagan ang kanyang pagbabalik..patuloy ang aking pag-asa na muli ko siyang masisilayan at sasabihin niyang "Patawad, ako ay nagkamali". Alam ko namang ito ay pangarap na lamang ngayon, sapagkat ayon nga sa kanyang mga magulang ay magpapakasal na ito sa Maynila.sa nasabing lalaking mas makakapagbigay sa kanya ng kaginhawaan.

Lumipas ang mga buwan ng paghihintay at ako'y nagtaka sapagkat kahit ang kanyang magulang ay wala ng balita sa kanya, buhat ng siya ay umalis kasama ng lalaking iyon. Hanggang dumating ang isang araw na aking nabalitaang siya ay nagbalik na. Nagbalik na nakalagay na sa isang kahon, malamig at wala ng buhay. Hindi pala siya pinakasalan ng binatang taga-Maynilang itinuring niyang pag-asa, bagkus ito pala ay isang manlolokong recruiter na handang gawin ang lahat upang makapanloko lamang ng mga katulad ni Mira. Dalagang puno ng pag-asang makakaahon sa buhay sa pamamagitan ng kahit na anong paraan.

Ang aking Mira ay itinuring na gamit na ibinenta at pinagpasasaan ng kung sino-sinong lalake. Walang laban, at marahil ay tinatawag ang aking pangalan habang tahimik na inuusal ang salitang patawad. Pinatay siya ng isang sadistang lalaki na pinagbentahan sa kanya ng gabing iyon. Iniwan ang kanyang binaboy na katawan sa isang lugar na hindi ko kailanman nais na ilarawan pa sa aking isip.

Mula noon ay ipinangako ko sa aking sarili na hinding-hindi na magmamahal ng iba bukod sa kanya. Isang manunulat na nais sanang maibigay ang lahat sa sinisinta, ngunit sa kasamaang palad ay hindi na niya nahintay pa. 

Ito ako ngayon, makalipas ng dalawampung taon ay nag iisa, tangan ang aking makalumang "typewriter" at humihingi na lamang ng inspirasyon sa hangin. at sa alaala niya. Ipinagpapatuloy pa rin ang aking buhay na siya naman ngayong aking pinagsisikapang tuloy-tuloy na iakda.