Pagkaipit sa Sitwasyon

Crossroad

Sa loob ng halos tatlong buwan na ngayon, hindi pa rin natatapos ang kalbaryo ko sa opisina. Araw-araw ay nagmimistulang isang sabungan ang laban na tinatahak ko ngayon. Wala akong patutunguhan at wala akong kakampi kundi ang sarili ko lamang.. Tanging ang sarili ko lamang ang pwedeng mag push sa akin pataas sa mga nangyayari. Naiwan akong nag-iisa sa isang laban na hindi ko alam kung paano ko nagagawang kayanin at yakapin. Ang kalbaryo ay nagsimula nang unti-unting nagpaalam ang aking mga kasamahan upang lumipat sa isang mas magandang kakasadlakan. Nakakapagod naman kasi talaga ang ginagawa sa amin kaya hindi ko sila masisisi na piliin ang desisyon nilang umalis. Noon pa man ay naniwala na akong unti-unti ng mawawala ang liwanag na pilit naming pinag-alab sa loob ng kulang dalawang taon. May mga pagkakataong kahit nandiyan pa sila ay nararamdaman ko na ang kaibahan sa bawat kilos at galaw, ngunit ano nga ba ang magagawa ko? sino nga ba ako para sabihing.. "tumulong kayo katulad ng dati". Wala akong karapatang sabihin iyon, dahil alam ko ang dapat kong kalagyan. Lumipas ang mga panahon at tuluyan na nga silang nawala. Inilaban ko at kahit papano ay nakakayanan ko sa tulong na rin ng mga taong nandiyan para sumuporta. Unti-unti akong nag mature at natuto akong tumayo at magdesisyon para sa sarili ko at sa mga taong umaasa ng paggabay mula sa akin. Natutunan kong ngumiti at pagaanin ang sitwasyon sa gitna ng kabi-kabilang mga problemang dumarating. Aaminin ko, hindi ko kaya ang lahat! at hindi ko siya tinatangkang kayanin. I am just taking it one step at a time, sa tulong ng aking sariling pananaw at mga advice ng mga taong nandyan pa rin para sa akin. 

Paano ko ito nakakayanan? simple lang kung bakit, dahil lahat halos ng nararanasan ko ngayon ay balewala sa lahat ng naranasan ko dati (na sobrang pinagpapasalamat ko ngayon dahil yun ang nagpatatag sa akin). Hindi ko inaasahan na magagamit ko ang ginawa sa akin dati na biglaang paglalagay sa customer service ng AP sa dati kong kumpanya ng wala akong alam. Doon ay na exercise ko ang pagiging palaban kahit na hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin. Hindi sumagi sa isip ko na magagamit ko ang aking pagiging Valedictorian at pagiging  Batallion Ex-O nung High School (na parte na lang ng alaala at nakaraan) para magdesisyon kahit para sa sarili ko man lang. Hindi ko inaasahan na magagamit ko ang aking pagiging isang manunulat sa DAWN para maipagtanggol ko ang team sa mga emails at correspondence na aking ginagawa at maging open-minded sa lahat ng dapat kong isipin. At ang pinakamahalaga, hindi ko inaasahan na ang maagang pagkawala ng aking ama at pagharap ko sa mga problema noon ay ang magtuturo sa akin ng ibayong katatagan sa gitna ng mga araw na hindi ko na alam ang gagawin.

Oo!! may mas maganda pang darating na oportunidad kung bibitiw ako dito ngayon. May nagsabi pa nga sa akin "aanhin mo ang experience kung patay ka naman sa trabaho?". Tama ang punto, walang duda! pero ang akin lang, bibitiw ako hindi dahil halos lahat ay bumitiw na...bibitiw ako kung hindi ko na kaya at kung hindi na ako masaya. Hindi ko gusto na ituring akong bayani, pero sana'y huwag akong pagtawanan sa desisyon na ginawa ko. 

Nakahanda ako sa lahat ng mangyayari, sa lahat ng masama o mabuting mangyayari sa trabaho. Hindi ko ginagawa ito para patunayan sa inyong lahat na "hoy kaya ko!!!", ginagawa ko ito dahil ito ay trabaho. Trabahong pinapangarap ng karamihan, at binibigyan ko lamang ng importansya ang biyayang ipinagkaloob ng maykapal sa akin. Marami man ang hindi magandang bagay na nangyayari dito , hindi maipagkakailang malaki din ang utang na loob ko dito. Balang araw,  hihinto din akong gawin ito, at malalaman o mararamdaman ko kung kelan iyon. Maaring sa susunod na linggo, buwan, taon.. at pag dumating ang araw na iyon mahaba-haba ang magiging usapan namin ng susunod kong interviewer.. 

Gaya ng lagi kong sinasabi, hindi akin yang process.. empleyado lang ako. Hindi ako mamomroblema dahil ang hinfit hamon ay hindi sa akin, kundi sa mga taong namumuno sa amin.

Sinong bestfriend mo doon?

Hello sa mga taong napadaan dito sa blog site kong ito, kung meron man.. may nagbabasa ba? . ahahaha. Walang pasok ngayon kasi linggo kaya eto nakakapagsulat ako ng bongga kahit na wala na akong masabing makakatulong sa pang araw-araw na pamumuhay ninyong lahat. 

Ano ba ang topic ko ngayon? hmmmm parang gusto kong magsulat tungkol sa salitang "kaibigan". Maraming uri ng kaibigan, may bestfriend, close friend, friend, boyfriend, girlfriend at kung anu-ano pang klaseng "friend". Ang lahat ng mga ito ay tumutukoy sa pagtitiwala at pagmamahal sa taong hindi parte ng pamilya ngunit nagiging parte ng puso. Personally, marami akong kaibigan at mga kakilala pero kunti lang talaga ang sobrang pinagtitiwalaan ko ng lubos. Ako kasi yung tipo ng tao na kasundo ang lahat pero may certain circle of friends lang na nakakasama. Bakit? kasi yun yung mga taong napatunayan ko na ang naipamalas na malasakit at pagmamahal sa akin at vice versa.

Sa dinami-dami ng organisasayon, kumpanya at eskwelahan na napadpad ako, proud to say na may mga tao akong naging sanggang dikit kumbaga. Karamay ko sa hirap at ginhawa nung mga panahong kasama ko sila at handang saluhin ang lahat ng kalokohan ko sa katawan...kaya para sa mga taong ito.. salamat ng marami ^_^

Ubo!! Ubo! Ubo!!

Sobrang nakakainis.. ang aking baga ay matatanggal na at ang lalamunan ko ay parang gusto ko ng ilabas. Ang bigat ng pakiramdam at ang sakit sa katawan, dahil lang sa ubo!! na nag evolve na sa sipon. Lumuluha na ako at napakahirap huminga, eto ang aking napapala sa hindi paglalagay ng sapin sa likod pag pumapasok sa opisina. Init sa labas, lamig sa loob kaya hindi na ako nagtataka na ganito ang mangyari. Dagdagan pa natin ng puyat at stress kaya malamang eh magkakasakit nga ako nito. 

Mainam ba ang water therapy na lang kesa uminom ng sandamakmak sa gamot?

Totoong Drama ng Buhay

Habang pinapanood ko yung movie na "ANAK" sobra ang tumulong luha sa akin. Siguro dahil hindi ko maintindihan yung mga anak na ganun ang turing sa mga magulang nila. Karamihan siguro sa inyong mga nakakabasa ay alam na ang istorya ng ANAK, ang kuwento ay tungkol sa isang ina na naiwan sa isang sitwasyong kinailangang piliin ang pangingibang-bansa upang mabigyan ng magandang buhay ang kanyang mga anak. Subalit sa kabila ng lahat ng ito ay nawala sa tamang landas ang panganay niyang anak at naranasan niya ang lahat ng uri ng pambabastos mula rito. Sa nasabing pelikula ay naipakita ang dalawang papel na napakahirap gampanan, ang maging isang OFW at ang maging isang Ina. Walang magulang, walang ina ang nanaising makita ang kanyang mga anak na halos mamatay na sa gutom at lumaki sa kamangmangan dahil sa kahirapan. Ang pinakamahirap na desisyon ay yung pag-alis sa piling ng mga mahal sa buhay upang maiwasan ang lubhang paghihirap. Ito lang eh.. ito lang ang kailangang isipin ng mga anak para ituwid nila ang landas na tatahakin nila. Hindi pinupulot ang pera na ipinapadala ng mga magulang para lamang sa pagbuo ng isang magandang hinaharap. Kung may trabaho lamang sana dito sa Pilipinas na magbibigay ng disenteng pagkukuhanan ng kabuhayan ay hindi na kailangan pang mangibang bansa ng karamihan sa ating mga magulang. Wala ng ganitong totoong drama ng buhay na sumisira sa ilang tahanan dito sa ating sariling lupa. Hindi ito kasalanan ng ating mga magulang, bagkus ay itinulak lamang sila ng sitwasyon para lumayas at yakapin ang buhay na malayo sa kanilang mga mahal sa buhay.

Ako ay masasabing biktima din ng ganitong pangyayari. Ang aking ama ay seaman na namatay  sa dagat nung ako ay mag-aapat na taong gulang pa lamang. Wala akong muwang, dumating sa puntong sinabi ko sa aking ina na bibili na lamang kami ng bagong tatay dahil nasa kabaong na ang aking ama na sinsaabi nila noong patay na. Hindi ko siya kilala sapagkat sa loob ng 3 taon na ako ay nabuhay sa mundo ay palagi siyang nandun sa barko at mga 2 o 3 beses lang ata niya ako nakarga sa kanyang mga bisig. Sa isang iglap ay nawala ang lahat ng kanilang mga pangarap ng aking ina. Naiwan si mama na kinakaharap ang kalbaryo kung saan kukuha ng pangtutustos sa aming pang araw-araw na pangangailangan. Dumating sa puntong walang-wala na, lubog sa baha ang bakuran, sampung piso na lamang ang laman ng bulsa niya at gabi-gabi ay narirniig ko ang kanyang paghikbi dahil sa sobrang hirap na nararanasan namin. Literal na kulang na lang ay mamalimos  na kami ng tulong para makaraos sa pinagdadaanan namin.Hindi ko alam ang patutunguhan noon pero hindi kami pumayag na maging ganoon na lamang ang buhay kaya lumaban kami. Sa tulong ng mga taong nagmamahal sa amin, kahit papano ay natulungan kami. Sila ang nagbigay ng instrumento para maisagawa namin ang nasa plano naming pagsusumikap at pag-aaral ng mabuti.para makatapos.

Ano ang pinupunto ko sa aking nabanggit sa taas? ito ay ang pagkundena ko sa pagiging siraulo ng mga taong may mga magulang na handang magsakripisyo para sa ikauunlad nila pero isinasantabi yun at sinasayang dahil lamang sa hindi katanggap tanggap na sumbat na "nasaan ka nung kailangan kita?". Nagsasakripisyo nga di ba??? para lang sa inyo. Para hindi na kailangang mamalimos, magdildil ng asin at para sa kinabukasan na rin. Walang magulang ang makukuntentong makita ang mga anak nila na naghihirap at kumakalam ang sikmura sa gutom. Sana magsilbing inspirasyon ang lahat ng aking nabanggit sa mga taong hanggang ngayon ay sarado pa rin ang utak sa paghihirap ng kanilang mga magulang, mapa OFW man o namamasukan dito sa ating bansa na kumikita lamang ng kakarampot sa araw-araw.

Hindi ako naniniwala sa palasak na katwirang: "lumaki akong pasaway dahil wala ka! wala akong gabay".. mas dapat tayong maniwala sa "Lumaki akong maayos dahil wala ka! natuto akong lumaban at magpakabuti para balang - araw ay makakabalik ka na at hindi na kailangang mag abroad pa"

Malungkot

Siguro alam na ninyo ang emosyon ko ngayon, malamang. Tama! malungkot ako, sa kadahilanang hindi ko din alam. Hindi naman ako baliw, pero hindi ko na lang alam kung ano ang main reason "why I'm feeling this way?". Malamang yata ay dahil sa nararamdaman ng aking ina, 64 yrs. old na nga pala siya kaya marami na ang nararamdaman. Siguro natatakot akong may masamang mangyari sa kanya, yun ang greatest fear ko at lahat naman tayo ay iyon ang kahinaan pagdating sa mga magulang. Nalulungkot ako kasi ayaw kong nakikitang nahihirapan ang nanay ko lalo na pag di mapigilan ang pag-ubo niya. Nakakadurog ng damdamin na makita siyang ganun. Kahit na pinatingnan na sa doktor, nandun pa rin yung takot kung ano ang nagyayari sa kanya.

Epekto pa rin siguro ito ng pagiging ulila ko sa ama. Nanay ko lang ang kinagisnan ko, kaya na-share ko lang itong nararamdaman ko sa mga mambabasa. Naiiyak, na medyo.. ewan..haaaayyyzzz....

Everything will be just so fine. Yun na lang nasasab ko sa sarili ko ngayon.

I'm so Taranta!

"Natataranta ako kapag _____________________ ". 

Lahat tayo ay may kanya-kanyang moment sa pagkataranta lalo na kapag pinapaulanan na tayo ng mga sunod-sunod na gawain hindi ba? Maglaba ka, Maglinis ka, Magluto ka, Mamlantsa ka, Magpakain ka ng aso at kung anu-ano pa.... So ano ang uunahin ko?? malamang ito ang nasa isip ng karamihan sa atin kapag medyo sumusobra na ang utos. Pero ang sagot dito sa tanong na ito ay nasa atin na, kailangan lang natin isipin ng mabuti ang dapat nating gawin. Una sa lahat, kailangan nating gumawa ng sarili nating programa, ang ibig kong sabihin ay ang outline ng kung anu-ano ang dapat gawin sa isang araw. Kailangang mag-stick tayo sa programang nagawa upang may matapos tayo na bagay. Kapag may pagkakataon na kailangan nating lumipat sa ibang gawain, siguraduhin lamang na natapos ang huling bagay na ginagawa upang hindi magkakapatong-patong ang hindi tapos na trabaho.

May mga pagkakataon din naman na magkakaroon ng mga "urgent" o yung mga gawaing nangangailangan ng agad-agarang atensyon. Maari nating iwanan ang huling bagay na ating natapos sa ating programa at saka na lamang balikan pagkatapos ng Urgent. Tapusin ang urgent na gawain at huwag na huwag lilipat sa isa pang urgent hangga't maaari upang hindi magkapatong ang binabantayan. Kapag hinayaan nating magkapatong-patong ang mga urgent ay isa lang ang mapupuntahan natin.. ang pagkataranta na kapatid ng pagka stress. Kahit na may taong nagbibigay ng pressure upang tapusin ang lahat ng urgents ay huwag na huwag papataranta. Sabihin ng maayos na tatapusin muna ang isa bago pumunta sa isa pa. Makakatulong ito upang tayo ay may matapos at upang makaramdam tayo ng pagiging "on top of the situation" kumbaga. Ugaliin ding huwag isipin ang bagay na hindi pa naman ginagawa at manatili lamang sa bagay na kasalukuyang ginagawa upang ang "presence of mind" ay hindi matabunan... "one step at a time"

Babala, hindi kailanman makakatulong ang pagkataranta sa kahit anumang aspeto hindi lang sa trabaho Nakakamatay pa nga ito kapag nai-apply sa mga sakuna katulad ng lindol, baha at sunog. Para sa akin, ang pagkataranta ay mahigpit na kaaway ng "presence of mind". Huwag nating hayaang lamunin tayo ng  pagkakamali o sakuna dahil lamang sa pagkataranta na maaari naman din nating maiwasan.

Nasa diskarte lang 'yan mga Tsong!!

Dehado sa Sariling Lupa

Unequal Sign

May isang Caucasian na nagtanong sa isang ale, "Hi!, may I know the time now?". Ang ale, kahit hindi marunong mag-ingles ay hahanap pa ng paraan para maintindihan at masagot ang foreigner. Siyempre, minsan lang naman dumating sa buhay ng ale ang makakausap ng taga ibang bansa, bakit nga naman papalagpasin pa niya?

Ibahin natin ang sitwasyon, may isang lalaki (Pilipino) na nagtanong ng oras sa isang babaeng nagdaraan, "Miss, anong oras na?"... ang sagot?? isnab!. Bakit nga naman kakausapin ang lalaki? baka mamaya holdaper pa yun. Simple at totoong senaryo na nangyayari talaga dito sa atin hindi ba? Wala tayong tiwala sa kapwa natin Pilipino, at halos maglumuhod naman tayo sa harap ng kung sino-sinong mga foreigner na nakikisalapi sa ating bansa. Epekto nga ba ito ng Kolonyalismo sa mentalidad nating lahat? o hatid lang ng kaugaliang pagiging "hospitable" o mapagpatuloy lalo na sa mga ibang lahi?

Sa totoo, mahirap ipagkumapara ang dalawang kaugaliang nabanggit sa taas. Ang tanging alam ko lamang ay masyadong nakikita ang ating pagiging underdog sa halos lahat ng aspeto ng lipunan pagdating sa kaibahan ng "expat" at mga Pilipino. Sila ang laging pinapaburan, pinapakinggan, kinakatakutan, pinaniniwalaan at hinahangaan. Hindi dapat ganito ang mentalidad natin! "ito ay bansa ko, malaya kang magsalita pero mas malaya ako...wala kang karapatang abusuhin ako o ang mga kapwa ko Pilipino". Ngunit ang panahon ay nagbabago din, maniniwala ba kayo kung sasabihin kong hindi na halos mga dayuhan ang nagpapahirap sa atin? Sa ganitong usapin ay may ebolusyon na nangyari.,kapwa Pilipino na rin ang ginagawang instrumento ng mga taga labas upang pahirapan ang mga Pilipino.

Sino ang pumipirma ng mga "treaties" o mga kasunduang panglabas? hindi ba mga lider natin?. Marahil may ideya sila sa epekto ng mga ito sa ating bansa, ngunit dahil sa tiwala at bilib nila (natin) sa mga dayuhan ay isinasantabi ng lahat ang mga negatibong bunga. Idadako ko ang aking pagtalakay sa isang halimbawa, bakit pag "expat" ang boss ay nagiging batas? untouchable nga kumbaga" hindi ito tuwirang masama, pabor ito sa lahat ng mga Pilipinong hawak niya.. Nakakalungkot mang isipin, mas nag-iisip pa nga ng ikabubuti ng mga Pilipino ang expat kumpara sa totoong mga Pilipinong namumuno. Sa kabilang banda, sa mga hawak ng mga Pilipinong boss, isa itong malaking sampal at tuwirang pagpapakita ng hindi pagkakapantay-pantay nating lahat sa sarili nating bansa. Nakadepende pa rin ba tayo sa kung ano ang ididikta ng mga dayuhan katulad noong panahon ng pananakop? Sa nabanggit kong sitwasyon sa taas, ang sagot ay oo.

Pero hindi ko lubusang masisisi ang mga expat na ito. Hawak nila halos lahat ang mga industriyang nagbibigay ng trabaho sa atin. Kahit na anong gawin nating paglaban at hindi pag sang-ayon ay wala tayong magagawa dahil sa Kapangyarihan ng kanilang investments dito sa Pinas. Kung mayroon lang sana tayong sariling mga industriya dito na maaring mapagtrabahuhan ay hindi natin kailangan lumuhod at sumunod sa kung anu ang naisin nila.

Ito ang katotohanang naghuhumiyaw sa mga pagmumukha natin. Tayo ay dehado sa sarili nating mga lupa kung ito ay papayagan natin, nasa sa atin naman ang desisyon .

Miss U: stands for Miss Urgent

Kung may Miss Independent na kanta, siguro dapat ng gawaan ang inyong lingkod ng sarili kong theme song... ito ay ang MISS URGENT. By the power vested in me 'ika nga, ako ang kaisa-isa at ang bukod tanging naiwan sa lahat ng mga ka-team ko sa work ngayon. Sa madaling salita, ang burden ng pagkakaalam sa buong process ay nasa akin na!!.. in fainess, stressful rin siya ha. Ako ay nagtatrabaho sa isang kumpanya sa Makati, siyempre secret lang ito, walang clue kung saan.. hehehe.. at ako ay nasa Accounts Payable Department (para sa mga accounting majors diyan, alam na alam niyo 'to). Ang mag process ng sandamakmak na invoices at makipag-usap sa mga vendors sa bansang itago na lang natin sa pangalan.. "Bloody", (dahil dinudugo na rin ako sa accent nila) ang aking work. Ok naman sana siya, kaya lang nagkataon lang na ang Team Lead ko ay nagresign, kasama ng tatlo ko pang kasama at ang isa naman ay nanganak (whew!)...So ano ang nangyari? may bago kaming lead (na matyagang sinalo ang lahat!), may bago akong kasama na nasa learning curve pa rin naman at may bago akong moment.. ..yun ay ang ma-stress sa dami ng URGENTS!!!!!!

1. Urgent kasi mapuputulan na sila ng kuryente.. check!!

2. Urgent kasi ma eescalate na kami sa kataas taasang, kagalang-galangang management.. check!!!

3. Urgent dahil mapuputol ang supply.. check!!!

4. Urgent dahil madedemanda na kami.. check!!!

5. Last but not the least, URGENT dahil gusto lang nila!! overdue na daw.. CHECK!!!!!

Hahaha, di naman ako bitter sa taas no? Hilong talilong lang.. sorry naman. To the point na gusto kong ihagis ang lahat ng monitors at CPU sa opis at mag-amok. Why not di ba? malamang kinabukasan wala na akong trabaho.. huwag naman ganun, UNLIKE, hehehehe. Haay, eto ang buhay ko, OT..mamroblema..at ang pinakagusto kong part ay ang maging mas mature pa. Imagine, at the age of 24 nararanasan ko na ang mga bagay na ito, what more pagdating ng 30? malamang hindi lang monitor at CPU ihagis ko sa opis.. lahat ng pwedeng ihagis ay ihahagis ko na...LOL.

On a brighter side, to tell you honestly, it's ok that I am experiencing this dilemma. A problem, an error or a trial is what making a person to become who he or she will be in the future. Hinuhulma lang tayo sa lahat ng mga bagay na darating na mas malulupit pa. I am just sharing this because I wanted to inspire all of you. Walang aayaw!!! laban lang ng laban hanggang sa huli. kasi pag hindi mo na kaya may ALAXAN IP-AR naman eh.. You know!! :)