Undas 2011, nagsimula na ang panahon kung saan tayo ay magsasagawa ng pag-alaala sa mga namayapa. Ang kamatayan ay hindi natin maiiwasan, alam naman natin na lahat tayo ay darating sa puntong iyon dahil wala namang zombie sa atin malamang J. Ito ay napakahirap tanggapin ngunit wala tayong magagawa dahil kahit nga nobela ay may katapusan, ano pa kaya ang buhay?
Isa sa aking aalalahanin ay siyempre ang pinakamahalagang bahagi ng aking pagkatao, ang aking ama na namatay mga 21 yrs. na ang nakalipas. Kahit na literal na wala naman akong alaala sa kanya sapagkat bata pa ako nung nawala siya, bibigyang pugay ko naman ang kanyang pagkabuhay sa ating mundo na nagbigay daan naman sa aking pagkabuhay.
Sana lamang, sa darating na Undas ay gawin talaga natin ang pag-alaala sa mga namayapa at huwag naman gawing OA sa selebrasyon ang mga araw na ito. Kabi-kabilang “parties” at hindi magkamayaw na mga costumes, karaniwan iyan sa panahong ito. Hindi naman ito masama dahil nakagisnan na natin ito. Ang akin lamang, sana’y bigyan natin ng kaukulang pag-alaala silang lahat sa panahong ito. Hindi lamang out of town dahil sa long weekend, parties at kung anu-anong kakatakutan ang gawin natin sa Undas. Nawa’y mas manaig ang ating pagbalik tanaw sa mga namayapang kapamilya, kaibigan o kahit sino pa man na dumaan sa ating buhay.
No comments:
Post a Comment