Masasabi kong isa sa pinakastressful na mga araw ang nagdaang 2 linggo. Akala ko dati kaya ko, pero dumating na rin ang pagkakataong susuko ka rin talaga sa pagbibigay ng pasensya. Siguro para sa ilan, mali ang aking ginawa na pagsalungat at sa madaling salita ay sa pagbulalas ng sama ng loob sa harap ng nakakataas sa akin. Pero paano mapipigilan ng isang tao ang kanyang sarili kung ang hinuhusgahan na ay ang kakayahan niyang gawin ang bagay na matagal na niyang ginagawa sa harap pa ng maraming mga tao?
Malamang sinasabi ng mga kunserbatibong tao, "eh wala namang magagawa kung uminit ang ulo niya eh, wala pa rin naman laban dapat pinakalma na lang niya sarili niya". Sasabihin ko naman, madaling magsalita pag hindi ikaw ang nasa sitwasyon, madaling ibigay ang sinasabing respeto kapag hindi ikaw ang nandun sa posisyon.
Ang pangyayaring iyon ang nagbunsod sa akin na gumawa ng aksyon na hindi ko kailanman pagsisisihan. Sapagka't sa aksyon na iyon ay naipadama ko sa lahat na sobra na ang gginagawa sa akin at ako ay isang staff lamang na hindi kayang sumalag sa lahat ng bagay na ibinabato sa akin.
No comments:
Post a Comment